kedi

insanların bütün o boktan özelliklerine, ırksal bazda kendini beğenmişliği başta olmak üzere o bütün rational bildiği, logical saydığı karakterine, "ama biz düşünebiliyoruz hayatım, hayvanlar hiç öyle mi, ahahaha, ilahi sen de.." şeklindeki zırvalıklarına challenge edebilecek olan tek canlı varlık bitki değil de hayvanlardır takdir edersiniz ki. animal rights diyerek başınızı şişirmek istemem, hayvan etini seviyorum, proteine ihtiyacım var. hasta olduğumuzda ilaca ihtiyaç duyuyoruz, hayvanların fedakarlıkları olmasa baş ağrımızı geçirecek asprini bile bulamazdık sanırım. işin komedisi bir yana, elbette bir takım sınırların çizilmesi lazım. ama fosforlu kalemle değil.

fosforlu kalem meselesi de şurdan geliyor: http://www.facebook.com/group.php?gid=46972473920

bendenizin geçmişinde kedilerle olan samimiyet dozunda epey leke vardır. kedileri dürtme, alkollüyken havalara fırlatma, bir tanesini hele aşağıya itme gibi suçlarım oldu. bunlardan pişmanım. ama yukarıdaki işkence kadarı, benim o zamanki velet zekama bile çüş dedirtiyor.

neyse efendim, benim zamanında (1 sene önce) çalışamıyoruz blog'unda yazdığım "kedi güzellemesi" isimli deneme geldi aklıma. burdan böyle bir paylaşmak istedim, okuyun isterim. şimdi olsa daha iyi yazarım diyorum, bu da arşivciliğin güzel etkisi.

Boğaziçi Üniversitesi'nin boğaza bakan manzarasından sesleniyorum sizlere. Buradaki öğrenciler arasından bizleri cömertçe besleyen de var, yemeği sırasında sürekli kendilerini rahatsız eden türdaşlarımızı tekmeleyen ve uzaklara fırlatan da.

Sizlere yazdığım bu ilk ve son yazımda şunu demek isterim: Bizleri beslemeyin. Bizleri tekmeleyin hatta. Bizlere kötü davranın. Kötü davranın ki, insanlardan iyi huylar görmeye alışmış seçkin kesimimiz bile uğradığımız zulmü görsün ve düşünmeye, kafa patlatmaya yarayacak bir ampül belirsin kafalarının üzerinde.

Evet, bizler düşünüyoruz, inanıyoruz ve yaşadığımız yaşam öyle sizlerin zannettiği kadar basit değil.

http://calisamiyoruz.blogspot.com/2007/09/ben-kedi-bil.html